Andijviestamppot

Hoi lezer,

Tapailai kasto chha? Malai sanchai chha.
(Hoe gaat het? Met mij gaat het goed).

Sinds afgelopen week zijn we begonnen met stage lopen in het Metrocity Hospital. Jacky en ik liepen in onze RadboudUMC outfitjes het ziekenhuis binnen, wat voor veel omgedraaiden hoofden zorgen. Na iedereen te hebben begroet gingen we op zoek naar onze begeleidster. Na een klein Nepalees uurtje gewacht te hebben was ze daar. Ze gaf ons een rondleiding door het ziekenhuis en bracht ons naar onze eerste afdeling waar wij de eerste 2 dagen zouden doorbrengen. In deze twee dagen vielen mij meteen wat dingetjes op.
Bloedprikken gaat er heel anders aan toe, hier word je bloed met een spuitpompje eruit gezogen, in plaats van rustig laten vloeien in een opvangbuisje. Als het bloed niet snel genoeg stroomt dan stuwen ze wat meer, zodat het sneller gaat. En een stuwband is hier gewoon een rubbertouwtje, I mean waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan?😊
Zo geldt dat ook met injecties klaarmaken, deze worden gewoon op het bed klaargemaakt van de patiënt en als er te veel medicatie in de spuit zit, wordt dat zo over het bed weggespoten. Zo moest ik een paar keer wijken voor wat medicatie, anders zat dat in mijn oog. Hier konden Jacky en ik achteraf wel om lachen😄.
Kinderen en volwassenen liggen gewoon gemixt op een afdeling, hier kennen ze geen kinderafdeling of een volwassenafdeling. Maar op een of andere manier vind ik dat hier heel normaal. In Nederland zou ik gek opkijken, maar hier vind ik het echt bij de cultuur passen en de sociale controle is hier ook optimaal. Een moeder van een meisje van 4 was even aan het rusten en een andere moeder van een patiënt ging voor dat meisje zorgen. Echt heel bijzonder om te zien.
In het begin waren onze collega's erg voorzichtig met taken aan ons geven. Maar sinds vandaag kreeg ik veel taakjes om te doen en vonden ze het leuk om mij dingen bij te leren. Zo heb ik de bloeddruk van patiënten opgemeten zonder een elektrisch pompje of elektrische teller te gebruiken. Hier gebruik je gewoon een stethoscoop en een bloeddrukmetertje. Ook mocht ik medicatiezakken klaarmaken en een venflon verwijderen uit een pols.

Met de hurktoiletten hier heb ik een haat-liefdesverhouding. Super handig systeem, niemand maakt eigenlijk iets vies. Er valt namelijk weinig vies te maken, dus dat is super chill. Toch geeft zo een toilet je genoeg stress tijdens wat mindere periodes. 😉

Gisteravond was Jacky net naar de welbekende hurktoilet toen ik iets zwarts zag vliegen bij de kast. Toen ik het geluid al hoorde wist ik genoeg. Een kakkerlak. Deze kakkerlak was enorm groot (5/6cm), ik sprong op het bed en begon Jacky te roepen. Met succes, want ze kwam vrij snel terug van de wc met een beker om de kakkerlak te vangen. Gelukkig had ik de kakkerlak snel onder de beker en hebben we hem weer naar buiten gedaan. Toen ik dacht rustig in bed te gaan liggen, kwam daar het volgende alweer. Zoals de meeste wel weten ben ik super bang voor mieren. En ja hoor, zo een grote mier zat in mijn bed. Met wat gegil en geschreeuw heb ik die ook uit mijn bed weten te verwijderen. Gelukkig lachte Jacky mij niet uit. 😅

Ik mis Nederland niet. Ik geniet hier volop en ben blij dat ik dit mag meemaken. Wel mis ik natuurlijk wat personen uit Nederland, maar het ergste wat ik mis is.. andijviestamppot. Ik droom erover, denk er telkens aan, ik denk zelfs dat ik het ruik (terwijl dat niet eens kan hier), ik maak mijzelf en iedereen gek ermee. 😂 Dus de eerste maaltijd die ik in Nederland ga eten is andijviestamppot. Heerlijk!

Dit waren weer de spectaculaire dingen die ik heb meegemaakt afgelopen dagen, tot snel.
Doeggg!😘