Pech! En taalles

Namasté lezer,

Dit weekend stond in het teken van taallessen. Zaterdagmorgen gingen wij met de groep en onze begeleider Bas naar de eerste taalles. In Nepal werkt de bus ietsie anders, hier heb je geen bushaltes. Als je de bus in wilt stopt tie voor je en wil je deruit dan stopt tie ook. Ik vind het een goed en handig systeem! Onze taallessen worden gegeven op een school, dus we moesten 30 minuten in de bus. Tijdens de busrit ondervond ik meteen hoe erg wij als Nederlandse blonde groep meiden en jongens opvielen. Achtermij zat een jongetje die elke keer in mij zij kneep, omdat het best bijzonder voor hem is dat hij een blanke, blonde met blauwe ogen persoon zie. Dit zorgde voor een slappelach bij Sanne en mij. Wij vonden het wel super schattig. Geiten zijn trouwens ook gewoon welkom in de bus. Na deze nieuwe ervaring waren we dan eindelijk op bestemming: kouwe cola! Daar staat de school waar we taalles krijgen. 

Op de school aangekomen, kwamen we er al vrij snel achter dat onze docent Prem ons vergeten was, oeps. De school was dicht en er was maar 1 kindje die op de school woont. Hij wou met alle liefde een rondleiding geven op de school. Trots vertelde hij welk lokaal waar voor diende en wat hij al wist. In een klas lokaal hangt een whiteboard en voor de rest staan er bankjes met bijbehorende tafels. Op een bankje zitten ongeveer 5/6 kindjes. Dit was best heftig om te zien. Op de binnenplaats gingen sommige van ons met het jongetje voetballen terwijl we aan het wachten waren op Prem. Toen Prem uiteindelijk na een Nepalees kwartiertje er was kon de taalles beginnen. Ik vond het super leuk en interessant, alleen het uitspreken is wel een beetje moeilijk, maar ik hoop dat ik dat snel onder de knie krijg.

S' avonds waren Jacky en ik gewoon aan het relaxen op onze hotelkamer 207 toen ik in mijn rechterooghoek iets groots zag.. een spin!! Eentje die groter was dan mijn hand.. In 'lichte' paniek ben ik als een gek naar buiten gerend waar een groepje duitsers zaten. Ik kreeg het voor elkaar om 1 duitser mee te krijgen naar de kamer om de spin weg te halen. Tenminste dat dacht ik. Jacky lette in de tussentijd op de spin. Toen de duitser en ik op de kamer aankwamen en Jacky zich 3 seconde omdraaide om de duitser te vertellen waar de spin was, was de spin er al vandoor! PANIEK!! We hadden een vermoedde dat de spin achter een staande kast zat. Maar deze kast was niet te verplaatsen.. Na een half uur geprobeert te hebben om de spin achter de kast vandaan te krijgen gaf de duitser het op; hij dacht namelijk dat wij een grapje met hem maakte. Nou nee, helaas niet. De duitser was naar zijn hotelkamer gegaan en wij kwamen op het briljante idee om handdoeken tussen de spleten van de kast en muur te doen, zodat de spin niet kon ontsnappen. Terwijl we dat rustig aan het doen waren begon Jacky weer kei hard te gillen en de 'german boy' te roepen, ze zag de spin! De duitser kwam in zijn slaapoutfit naar beneden en wij begonnen weer aan het avontuur. Thankgod kreeg ik de taak om een aansteker in het hotel te zoeken voor hem en bleven Jacky en de duitser op spinnenjacht. Alles was dicht in het hotel dus die aansteker was niet te vinden.. Toen ik terug kwam van mijn eigen zoektochtje stond het bed aan de andere kant van de kamer, eigenlijk lag alles overhoop in de kamer😜. De spin was inmiddels gevonden, maar niet gevangen. Na 2 uur lang zoeken en met veel gegil en geschreeuw was de spin ein-de-lijk gevangen rond. Bedankt german boy, we appriciate it a lot. Ohh en onze begeleiders lachtte ons natuurlijk vierkant uit!😂 Wat ik achteraf ook wel begrijp haha.

Toen we van deze schrik aan het bijkomen waren, kreeg we alweer het volgende probleem.. bedbugs!! Dit zijn kleine beestjes die snachts door je bed kroelen en net als een mug bloed opzuigen van je lichaam. Door deze beestjes hebben we ook maar 1,5uur geslapen die nacht. Alles kriebelde! Het voelde vies en we wilde weg uit die kamer. Gelukkig heeft het hotel het goed opgelost. Wij kregen een nieuwe kamer, onze lakenzakken en slaapoutfits werden op kosten van het hotel gewassen, wij hebben allemaal balletjes gekregen die heel erg ruiken waardoor ongedierte buiten de deur blijft. Kamer 207 wordt gelukkig nooit meer onze kamer. Na deze heftige nacht hadden wij weer taalles! Super leuk want op de school waren allemaal kindjes en dit op een zondag. Hier gaan kinderen 6 dagen in de week naar school namelijk. Op school waren wij echt een bezienswaardigheid. Allemaal kindjes wouden graag een high five van ons en ze kwamen allemaal even namasté zeggen. Hier word ik intens gelukkig van!!

Maandagavond stond er iets leuks op het programma. Onze didi (grote zus, van het gastgezin) zou gaan zingen met de band in de BizzyBee. Het was super spannend om iemand van het gastgezin te ontmoeten, maar natuurlijk ook heel leuk! Onze kennismaking verliep prima en daarna hebben wij nog even gedanst op haar nummers.

Dinsdag zijn we naar het gastgezin gegaan. Het gastgezin is heel gastvrij en bestaat uit een moeder en een dochter. In Nepal is de regel dat je eet met je rechterhand, dat is best lastig als je linkshandig bent! Ik wilde mij graag aanpassen aan de Nepalese gewoontes dus dat betekent ook.. eten met je hand in plaats van met bestek. Wij aten Dal Bhat. Heel lekker!  Ons gastgezin woont vlak bij het ziekenhuis dus dat komt mooi uit. Want morgen gaan wij beginnen met stage lopen in het ziekenhuis. Vandaag hadden wij al een kort bezoekje genomen in het ziekenhuis. Maar morgen begint het echte werk. Ik heb er veel zin in en kan niet wachten.

Nu lig ik dit hier te typen in mijn bed. Toevallig liep er net een kakkerlak. Maar na al dat gegil van de spin van afgelopen weekend, had ik geen puf meer over om te gillen om een kakkerlak😉. Binnen 3 seconde had ik de kakkerlak buiten de kamer gezet.

Tot de volgende blog, doeg!